Eğitim, yaşayacağımız hayatın temeli ve teminatıdır. İnsan hayatında aileden sonra en önemli eğitim basamağı ise okuldur. Okul ise; bireyi hayata hazırlayan, gelişme ve çağdaşlaşma çabalarını başarıya ulaştıran, eğitimi sistemli bir şekilde sunan ve geleceğe ilişkin hedeflere ulaştıracak olan eğitim yuvasıdır.
Eğitimin muhatabı insandır. İnsanın geleceği, aldığı eğitimin nitelikleriyle şekillenir. Bu şekillendirmenin öncüsü, mimar, rehberi öğretmenlerdir.
Eğitim sisteminin kalitesi öğretmenlerin kalitesi ile ölçülür.
Koridordaki bir öğrenciye, seni okulda başarılı yapan şeyin ne olduğunu sorduğunuzda, size tereddütsüz söyleyeceği, Mevlut ya da Eşref öğretmen … olacaktır. “Çünkü o bizden hiç vazgeçmedi, aşağılamadı, hakaret etmedi…” Bu nu söylerken de, gözlerinin içi parlayarak söyler.
Ve 80 Yaşında 29 Temmuz Pazar günü beni arayan Atila Üzmez öğretmenim…
İdealist öğretmenler; “eski kafalılar” onlar da emekliler…
Eğitimde Son Durumumuz: Olumsuz.
Ülkemizde, son 16 yılda kat edilen sosyal ve ekonomik gelişimin yanında çocuklarımıza eğitim yönünden çok bir şey verilmedi. Eğitimde altyapı tamam da, ya üstündeki çocuklarımız…
En modern hastaneniz var, yeterli uzman doktorunuz yoksa modern hastaneniz çare değildir.
Tankımızı, tüfeğimizi, uydumuzu, savaş uçağımızı yapıyoruz;
Yapıyoruz, yapıyoruz da çocuklarımız için ne yapıyoruz?
Büyük Selçuklu Sultanının oğlu Melikşah; devlet bütçesinden eğitim ve öğretim harcamaları için zamanın bütçesinden en yüksek payın ayrılması istemiş. Bazı komutanlar: “Ordumuzun feth edeceği beldeler yerler vardır. Dolaysı ile, en yüksek bütçenin orduya verilmesi lâzım” şeklindeki itirazlarına devletin büyük veziri Nizamülmülk şu mealde bir cevap verir: “Nizamiye Medreselerinde (üniversitelerde) size öyle bir ordu hazırlıyorum ki, yüreklerinde kin yerine iman, ellerinde kılıç yerine kalem, kafalarında problem yerine çözüm olacak ve hem çabaları, hem de dualarıyla cihanın yüreğini fethedecekler. Ancak böyle bir fetih kalıcı olur” ölçü bu olmalıdır.
Ahlakı değerleri, özgüveni… para ile satın alamazsınız! Efendiler…
Bu durumda, tüm sorumluluk ailede ve anne babada!
Anne baba ne yapıyor?
Annelerin çoğu o dizi senin bu dizi benim, kanal kanal dolaşır…
Babaların da çoğu, o maç senin bu maç benim, o siyasi tartışma (hepsi de birbirine benzemese yanmam) senin, bu siyasi tartışma benim; onlar da kanal kanal dolaşır…
Kalan vakitte aynı olumsuz haberleri, kavgayla karışık tartışma programlarını, siyasi nutuklar…
Akşamları hiç yaşanmamış hayatları dizilerden seyrederek, hiç tanımadığımız insanlara kimi gülerek, kimi ağlayarak, kimi zaman da üzülüp kahırlanarak ömrümüzü tüketiriz…
Kısacası, akşamlarımız yaşayarak değil, seyrederek geçer…
Bir de elimizden düşmeyen telefon hastalığımız…
Zamanı öldürmenin cezası sadece kendimize değil, en büyük fatura çocuklarımıza…
“Çocuklarımız hediyeleri değil, birlikte geçirdiğimiz zamanı hatırlarlar”!
Çocuklarımız:
Baharda çiçekler gibi açan,
Güneş gibi dünyaya ışık saçan,
Sevgi dolu, gam, keder, kin ve nefret bilmeyen,
Kuşlar gibi, cıvıl cıvıl hep bize bakan, ah şu çocuklar…
Hani gelecek… Geleceğimiz çocuklarımız…
Unutmayın: “Sevgisizlik, terörist örgütlerin en güçlü silahıdır.”
Aile ve toplum huzurunun devamı için, hayatta bir anlam bulmak için, dünyayı ve dünyada yaşayan her canlı varlığı; çocuklarımızı kurtarmak için çözüm ilgidir, sevgidir.
Her şeyin başı çocuğumuzu iyi tanımak, sevmek ve ona saygı duymak; ona zaman ayırmak olmalıdır.
Sevgi, saygı ve iletişime dayalı bir aile ve okul ortamı, çocuğa kötü niyetle yaklaşanlara karşı çok güçlü bir kalkan olacaktır.
“Çocuğa verilebilecek en güzel şey zamandır” diyor Fock
Hz. Peygamber(sav) “Çocuklarınızla çocuklaşın” buyuruyor.
Hz. Ali’nin de çocuklarla ilgili şöyle diyor: “Çocuklarla 7 yaşına kadar çocuklaşın, oynayın. 7–15 yaş arasında çocuklarınızla arkadaş olun. 15 yaşından sonrada çocuklarınızla istişare edin.”
“Kadın evde dirlikli, evlat da hayırlı olursa düğünü nideceksin, gir oyna çık oyna. Kadın dirliksiz, evlat da hayırsız olursa, ölüyü nideceksin, gir ağla, çık ağla” demiş atalarımız…
Selam ve dua ile…