Değerli Dostlarım Bugün 15.12.2023 Mübarek CUMA günüdür Herhangi bir kimsenin dünyaya getirdiği veya bakımını üstlenerek ebeveynlik yaptığı oğlan veya kıza EVLAT denir.
Küçücük bir can…Anne karnında hayat bulan ;aslında doğumla başlayıp,ölene kadar sürecek olan bir mucize!…Yüce Yaradan’ın bizlere en güzel hediyesi,Başını ellerinle okşamak,sıcak nefesini hissetmek ve sen dalıncaya kadar da saatlerce saçlarını koklamak istersin…Bambaşka bir duygudur bu…O’nun masum yüzünde Yaradan’ın kudretini görürsün…Bazen olur ki içindeki coşkun sevgin kabarır. Dünyanın hiçbir sevgisi evlat sevgisi kadar büyük, evlat sevgisi kadar içten olamaz. Bir annenin veya babanın evladına duyduğu sevgiyi başka bir varlığa duyması mümkün değildir. Bizleri yaratan Allah, neslimizin devam edebilmesi için olsa gerek, bizlere evlat sevgisi vermiş. Kanımızdan, canımızdan olunca, ister istemez evlatlarımıza sımsıkı bağlanıyor, her şeyden hatta kendimizden çok onları düşünür oluyoruz. Hiçbir anne veya hiçbir baba yoktur ki evladını sevmiyor olsun. Bu sevgi, Allah’ın biz insanlara bir lütfu aslında. Şayet bu sevgi olmasaydı, aile diye bir kurum da olmayacaktı. Bu kadar zahmetli ve meşakkatli bir iş olan çocuk yetiştirme işi insanlara zor gelecek belki evlilikler bile yaşanmayacaktı. Evlat, her anne ve babanın yaşam kaynağı, mutluluk sebebidir. Bir anne, baba ancak evlatlarının mutluluğu ile mutlu olabilir. Evlatları mutsuz olan anne babalar için mutluluktan, neşeden söz edilemez. Anne ve babalardaki evlat sevgisi bambaşkadır. Yaşamlarının her anında evlatları için gözünü kırpmadan ölüme bile giderler. Bu duygu, Allah'ın insanlara büyük bir armağanıdır.
Evlat, büyüyüp kocaman insan olsa, hatta onun da evlatları olsa bile o yine evlattır ve anne babalar onu hala bir çocuk gibi sevmekte ve düşünmektedir. ‘’Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar.’’ diye bir söz vardır. Bu, babalar için de geçerlidir. Evlat sevgisini fedakarca bağrına basmış olan bir ana ve babadan bahsedeceğim. Geçmiş günde bir köye gittiğimizde ihtiyaç sahibi aileleri ziyaret ediyoruz çok anlamlı bir o kadarda düşündürücü bir ana ve çocuğuna evlerinde denk geldik. 14 yaşında kızıyla bizleri karşıladı kızın ayağında çorabı yoktu biraz da öksürüyordu içim burkuldu ve kıza derslerin nasıl diye sordum amca derslerim iyi dedi fakir ama dik, mağrur ve gururlu güleç yüzlüydü başka kardeşin varmı diye sordum annesi 1 kızım daha var oda lise son sınıfta okuyor üniversite sınavlarına hazırlanıyor dedi ama kızımı dershaneye gönderecek kadar kazancımız olmadığı için nasıl gönderebiliriz diye kara kara düşünüyoruz çünkü eşim elektrik tamircisi iş bulursa çalışmaya gidiyor ancak onun kazandığıyla karnımızı zar zor doyuruyoruz dedi bir oğlum vardı ama 10 sene önce yüzmek için girdiği gölde boğuldu dedi. İçim burkuldu kızın öksürüyor dedim bize yardımlaşma dan 25 torba kömür geldi onu yakıyoruz kömür az olduğu için çocuklar okuldayken sobayı yakmıyorum soğukta onların gelmesini bekliyorum onlar geldikten sonra sobayı yakıyorum diyerek benimde içimi yaktı. Abi beni babam kız çocuğuyum diye okutmadı ama ben çocuklarımın okumasını çok istiyorum dedi. İşte evlatları içln saçını süpürge yapan bu fedakar ananın göz sağlığında problem var ama bunlara rağmen yılmamış evlatlarını sahiplenmiş içindeki o umut ve ümit ışığı hiç sönmemiş durmadan çabalıyor.
Evlat istediğim gibi değil yetiştirdiğim gibi olmalıdır. Evlat gibi kıymetli bir neden ana ve babayı ayakta tutmaya yeter. Ana ve babalar tüm hayatlarını evlatları için yaşarlar. Çünkü evlat dünyanın en büyük saadetidir. CUMA mız mübarek olsun. Hayırlı CUMA lar dilerim. Malik BİBER