Ramazan eskiden neyse şimdi de odur...
Değişen yönü on gün geri gelmesidir...
Gün, eski ramazanlardan çok farklıdır…
Hani, teravihlerde tıklım, tıklım camiler…
Yirmi dört saat ziyafet-i Kur’an’lar …
Hayırda bir biriyle yarışanlar…
Bahçesi bayram yeri, gönülden kucaklaşmalar...
Nerede o eski ramazanlar?
Bir yerlerde bir kopukluk var;
Okumak yok… Kur’an dinler.
O da istirahatlerde…
Babalar, çocuklarla teravihe değiller…
Başka, başka dünyalar…
İki üç çocuk çocukluk yapar, dedelerde kovalar…
Sorarsanız camide kendi torunları da yoktur…
Sahabe duyarlılığı ile onların saçını okşasaydın ne olur?
Ekranda, yolda, duvarda, gazetelerde boy, boy reklamlar…
“Ah! Eski Ramazanlar…” caka, caka artistler…
Halkı meydanlara çağıranlar…
Ah o başkanlar…
İftar mahmurluğuna, yorgan çeken vaizler…
Camileri boşaltanlar…
Eski Ramazanlarda mazereti olanlar;
Pervasızca kıtlıktan çıkmışçasına mide harbine girmezler…
Ah o Ramazanlar;
Orucunu tutar, iftarını yapar, ibadet edenler…
İlim irfan sahibinin sohbetindeler…
Kardeşinin sevincine ortak, acısını paylaşırlar…
Ya hayır söyler, ya da susarlar…
Şimdi, “kardeşinin etini yemek” sohbettir…
Muhabbetler sövgü ve küfürle doludur…
Yüz binlerin adam dediği de kokuşmuştur...
Şaklabanlıklar…
Şaibeli bağlantılar…
Zevzeklik yapanlar…
Arkası olanlar… arka çıkanlar…
Adamı olmayanı kovalayanlar…
Sümüklü gözü ile bakılan, kravatsızlar…
Sözde Müslümanlar… Ah O Müslümanlar…
Öbür tarafta, katledilen mazlumlar…
Arakan, Suriye, Afganistan, Irak, Çeçenistan, Sudan, Somali,
Doğ Türkistan… Ya oralarda ki Ramazanlar…
O mazlum İslam coğrafyası…
Ah Müslümanlar;
Sözü ile ameli zıt olanlar…
"Komşusu aç iken tok yatanlar…”
Hani, içi dışı bir, berrak “O” insanlar…
Nerede! O davası “İ'lâ-i Kelimetullah” olanlar…
Ey! Yüceler Yücesi Rabbim:
“Müslümanların İslâmlaşması” en büyük Niyazım!
Selam ve dua ile…